قلب تاریخ، ملتهب و پریشان می تپید، سامرا ناآرام بر سر می کوبید، زهر؛ در رگ ها می دوید و خورشید، رفته رفته به خاموشی می گرائید و غروب غم انگیز، حزنی جانکاه را مرور می کرد.
این واپسین دقایق تنفس سامراست در هوای ملکوتی حضور حضرتش. ولی ای نور خدا در زمین، هرگز مباد خاموشی ات که بی حجت ملکوتی چشمانت، دنیا در تاریکی جهالت خویش غوطه ور خواهد شد.
چه از دست ما برمی آید که او ایستاده و منتظر است تا با طنین بال ملائک، سفر خویش را به ملکوت، آغاز کند و به روی شهادت، آغوش بگشاید.
با رفتنت، زمین و زمان ضجه زدند، دنیا زانوی غم در بغل گرفت و آفتاب سامرا حجله نشین غروبی تلخ شد.
ای امام عزیز، مصیبت جانکاهت را به جان های سوخته «تشیع» بخشیدی. سخاوت دستانت را به تمام دشت ها. زلالی نگاهت را به آبشارها و غریبانه لحظه هایت را به محزونی آواز قناری های در قفس، وسعت اندیشه ات را به کهکشان ها و تمام مهربانی ات را به فرزندت «حسن» سپردی تا چاره ای برای دلتنگی شیعه باشد.
هنوز سخن کوبنده گفتارت، لرزه می افکند به کنگره های قصر «متوکل ها».... و نظم می بخشد به بند بند شعرهایی که از دهان حقیقت سروده می شود.
امروز سوم رجب سالروز شهادت حضرت امام علی النقی (ع) است، امام بزرگواری که علیرغم فشارهای بسیار و محدودیتهایی که داشت برای نشر احکام اسلام و تربیت شاگردان و اصحاب شایسته اقدامات ارزشمندی انجام داد.
پدر آن حضرت، امام محمد تقی جواد الائمه (ع) و مادرش سمانه از زنان پاکدامنی بود که دست قدرت الهی او را برای تربیت مقام ولایت و امامت مامور کرد و چه نیکو، وظیفه مادری را به انجام رساند.
نام آن حضرت "علی" کنیه آن امام همام "ابوالحسن" و لقبهای مشهور آن حضرت "هادی" و "نقی" است. امام هادی (ع) پس از پدر بزرگوارش به مقام امامت رسید و دوران امامت وی 33 سال بود.
جاذبه امامت و علم و فضیلتش مردم را از نقاط مختلف به مدینه می کشاند و طی سالها، با وجود تمام مشکلات، دوستداران این مکتب، به هر طریق ممکن، برای رفع اشکالات و حل مسائل دینی خود و دریافت دستورات دینی به حضور امام می رسیدند و از سرچشمه دانش و بینش آنها، بهره مند می شدند.
شبها اوقات امام (ع) پیوسته به نماز و طاعت و تلاوت قرآن و راز و نیاز با معبود می گذشت.
دستگاه حاکم که از امام پیوسته هراس داشتند. کم کم متوجه شده بود که حرمین (مکه و مدینه) ممکن است به فرمانبری از امام (ع) درآیند و سر از اطاعت خلیفه وقت درآورند بنابراین متوکل عباسی دستور داد امام هادی (ع) را از مدینه به سامرا که مرکز حکومت وقت بود انتقال دهند. سپس آن حضرت را در محله عسکر زندگی کنند تا همواره تحت نظر دستگاه خلافت باشد.
متوکل همواره مراقب رفتار و رفت و آمدهای امام هادی (ع) بود و این مراقبتها پیوسته در مدت 20 سال که حضرت هادی (ع) در سامرا بود، وجود داشت.
تا اینکه معتمد عباسی، امام دهم را در سال 254 هجری به وسیله زهر مسموم کرد و امام در همان خانه ای که در آن، 20 سال زندانی و تحت نظر بود، به خاک سپرده شد.
سپس، امام حسن عسکری پیشوای حق شد و بار تعهد امامت را بر دوش گرفت.